Historia badań EEG
Istotny wkład w odkrycie elektrycznej natury mózgu wniósł angielski lekarz i naukowiec Richard Caton żyjący w latach 1842-1926. Przedstawił w roku 1875 opis eksperymentów na mózgach psów i małp, którym umieszczał elektrodę na powierzchni czaszki.
Zainstalowany do elektrody galwanometr zarejestrował potencjały elektryczne wywołane aktywnością neuronów kory mózgowej. Caton jednoznacznie udowodnił różnice potencjału wzrastające w czasie snu i przed śmiercią, coraz słabsze po śmierci, aż do zaniku. Dzięki swoim odkryciom naukowiec ten przyczynił się do odkrycia fal alfa w mózgu człowieka, kontynuowane później przez niemieckiego neurologa Hansa Bergera, uważanego za twórcę elektroencelofalografu.
W roku 1924 Berger dokonał pierwszego zapisu EEG u człowieka i wprowadził stosowaną do dzisiaj nomenklaturę w nazewnictwie. Opisał też rodzaje fal i rytmy obecne w prawidłowo funkcjonującym mózgu.
Jego wyniki zostały potwierdzone i uznane przez innych naukowców dopiero w latach późniejszych i w roku 1937 został poproszony o przedstawienie swych prac na forum międzynarodowym. . Następnie Berger publikował wiele prac, w których przedstawił różne zapisy elektroencefalograficzne człowieka, zarówno w stanach fizjologicznych, jak i patologicznych.
Prace Bergera były kontynuowane przez wielu elektrofizjologów na całym świecie, należy tu wymienić nazwiska takie jak: Lord Adrian, Grey Walter, Gibbs, Lennox, Jasper.
Obecnie EEG jest jedną z najbardziej podstawowych metod diagnostycznych w przypadku badania chorób neurologicznych, a w szczególności padaczki, co więcej jest też doskonałym narzędziem badawczym.